راه ، تنها زمانی بسیار دراز است که در ابتدای آن باشی ، یا حتی در کمرکشِ آن .

در پایان، به ناگهان ، می بینی که یک لحظه بیشتر نبوده است و بسی کمتر از لحظه : یک قدمِ مورچگان.

در حقیقت، این کوتاهی و بلندیِ راه نیست که مسأله ی ماست . مسأله ، آن چیزی ست که ما، در امتدادِ این راه ، برای دیگران که ناگزیر از پی ما می آیند باقی می گذاریم تا که طی کردنش را مختصری مطبوع ، گوارا، شیرین و لذّت بخش کند.

پس، حق است که خودمان را، اگر نه برای ساختن کاروانسراهای بزرگ و آب انبارهای خنک،لااقل برای برپا داشتنِ یک سایه بانِ کوچک ، خلق یک بیت شعر خوب، روشن کردن یک چراغ ابدی ، و یا ضبطِ یک صدای مهربانِ "خسته نباشی" خسته کنیم، خسته کنیم و از نَفَس بیندازیم ...

به حق که چه از نَفَس افتادن شیرینی ست آن و چه خستگیِ غریبی ...

نادر ابراهیمی - ابوالمشاغل ص20

***

تو کتاب علوم اولی ها یه آزمایش هست بدین شرح:

چند تا سنگ سیاه رو تو کیسه ای می ریزند و اینقد تکون تکونش میدن تا خاک سیاه تولید بشه !

چند تا سنگ سفید رو تو کیسه ای می ریزن و اینقدر تکونش میدن تا خاک سفید تولید بشه !

تو کیسه ی سوم یه سنگ سیاه و یه سنگ سفید می اندازند و بعد از تکان دادن زیاد ، خاک خاکستری به دست میارن !

هدف از این آزمایش هم اینه که بچه ها بدونن خاک از سنگ به دست میاد و تفاوت خاکها به خاطر تفاوت سنگهاست !

...

اما مگه با سابیدن سنگ تو کلاس چقدر میشه خاک تولید کرد؟ من یه سال این کار رو انجام دادم ولی اینقدر خاک تولید نشد که بشه اسمش رو " آزمایش" گذاشت ! یعنی راستش اصلا خاکی تولید نشد !

عوضش انجام این آزمایش با گچ های رنگی فوق العاده است ! 

تولید خاکه گچ با یک رنگ گچ و تولید خاکهایی با رنگهای ترکیبی !

بچه ها از یک تا 100 شمردن و لیوان حاوی گچ ها رو تکون دادیم . هم تمرین ریاضی بود هم آزمایش علوم ! هم آموزش ساخت رنگ های ترکیبی از سه رنگ اصلی !

تولید خاک سبز از گچ های زرد و آبی خیلی برا بچه ها جالب بود !

چند تا از این گچ های مکعبی شکل با زوایای تیز داشتیم ؛ اونا رو انداختیم تو لیوان و تکونش دادیم ! هیجان بچه ها بعد از دیدن از بین رفتن زوایای گچ و گرد و صاف و بدون گوشه شدن گچ ها دیدنی بود

یک روز قبل از آموزش نشانه ی "خ" به بچه ها شکلات دادم و ازشون خواستم یه جای خوب پنهانش کنند و به هیچ کس نشونش ندن  ، حتی به پدر و مادرشون ! و بعد ببرن جایی بخورنش که هیچ کسِ هیچ کس نبیندشون ! هر کس تونست بخوره ، کاغذش رو فردا بیاره و اگه نتونست بخوره ، خود شکلات رو بیاره تا من بگم کجا بره بخوره !

شروع کردن به سین جیم کردن که چرا ؟ اگه مامان پرسید امروز چه کار کردین هم نگیم؟ و من: نه دیگه ! درباره ی شکلات هیچی نگین تا فردا ! 

حتی یکی پرسید : حتی خدا هم نبینه؟!!!! که من برای خراب نشدن برنامه ام ، گفتم خودت میدونی ، هیچ کس هیچ کس ! و خلق الساعه یه قانون صادر کردم که تا فردا کسی درباره ی این شکلات چیزی از من نپرسه !!!

زنگ آخر و بعد از تعطیلی مدرسه ، وقتی نماینده ی اولیا به خاطر کاری اومد تو کلاس ، یکی از دانش آموزا قبل از رفتن اومد پیشش و شنیدم که بهش می گفت: ما امروز یه چیزی رو نباید به هیچ کس بگیم ، به هیچ کس !